23 Μαΐου 2014
Τρεις σύντομες ιστοριούλες με κοινό δίδαγμα…
Συχνά πυκνά πάω στο σπίτι του φίλου μου του Ανέστη. Στενός φίλος και πάντα φιλόξενος. Έχει μόνο ένα μικρό κουσούρι… όταν φτιάχνει φραπεδιά, βάζει πάντα πολύ ζάχαρη. Μια, δυο, τρεις… του το λέω, του το ξαναλέω… για καλό το κάνει, θέλει έτσι να με ευχαριστήσει… αλλά εγώ τον καφέ τον απολαμβάνω αν είναι σχεδόν σκέτος. Μέχρι που πήρα την απόφαση και πηγαίνω και τον φτιάχνω μόνος μου τον καφέ. Θα εμπιστευθώ τον Ανέστη να μου ετοιμάσει ξανά φραπεδάκι; Όχι βέβαια!
Μια μέρα ο κουμπάρος μου ο Λευτέρης, μου ζήτησε το αυτοκίνητο για να μεταφέρει κάτι πράγματα. Τον ήξερα ότι είναι λίγο απρόσεκτος και όχι πολύ καλός οδηγός, αλλά του το έδωσα. Πως μου το γύρισε; Το είχε “μαστορέψει” σε τέσσερα σημεία… έλεος. Θα του εμπιστευθώ άλλη φορά το αυτοκίνητο; Όχι βέβαια!!
Προχθές μας έτυχε μια επείγουσα δουλειά και αφήσαμε το Μουτζούρη, το σκύλο μας, στην αδερφή μου την Θάλεια. Της είπαμε ότι δεν πρέπει να του δώσει γλυκά -είναι μεγάλος λιχούδης- και ότι πρέπει να τον βγάλει βόλτα για να μπορέσει να απαντήσει στο κάλεσμα της Φύσης. Το βράδυ που τον πήραμε, είχε φάει μία πάστα και δεν είχε βγει ούτε λεπτό από το διαμέρισμα της. Θα της εμπιστευτούμε ξανά τον λατρεμένο μας Μουτζούρη; Όχι βέβαια!!!
Γι’ αυτό σας λέω… μεθαύριο την Κυριακή, προσέξτε ποιον θα εμπιστευθείτε στην κάλπη!
Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Κι εμείς ως πολίτες αυτού του όμορφου τόπου, το δις το έχουμε… μην πω καλύτερα, γιατί μας διαβάζουν και παιδιά!