Στέκομαι στο περιστύλιο ενός μεγάλου κτιρίου. Πρέπει να είναι η σχολή. Όχι, σίγουρα είναι η σχολή που σπουδάζω, ή προσπαθώ τουλάχιστον. Στο αριστερό μου χέρι βρίσκεται η είσοδος για το εσωτερικό του. Στα δεξιά μου καμιά εικοσαριά σκαλιά οδηγούν σε ένα σχετικά μικρό πλατύσκαλο. Όλο το σκηνικό θυμίζει αρχαίο θέατρο αλλά δεν είναι. Είναι η σχολή. Εκεί, στο μικρό πλάτωμα, κάνει πρόβα ο Ρουβάς. Ορχήστρα δεν υπάρχει. A cappella το πηγαίνει… ένα και μοναδικό ρεφρέν, το οποίο τραγουδά ακολουθώντας κάθε φορά διαφορετικό μουσικό δρόμο. Πότε μοιάζει με παραδοσιακό της Ηπείρου και πότε με τζαζ της Νέας Ορλεάνης. Έχει φωνή τελικά, δεν είναι μόνο αρμονικές αναλογίες και φέτες κοιλιακοί. Απολαμβάνω αυτό που ακούω, όταν μπροστά μου στέκεται ένας νεαρός που κρατά το λουράκι ενός σκυλιού. Τον ξέρω, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα του. Πηγαίνουμε στο ίδιο εξάμηνο. Αντρέας; Όχι, Βασίλης. Όχι, δεν θυμάμαι. Όταν σκύβω να δω το σκυλί, νομίζω ότι μου κάνουν πλάκα. Είναι ένα Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ (King Charles Spaniel) με δύο υπέροχα γλυκά ματάκια και τρίχωμα στο χρώμα… παπαγάλου! Ναι, έχει περιοχές μπλε, πορτοκαλί, πράσινο, κίτρινο, κόκκινο… και το όνομα αυτής -θηλυκό είναι όπως με πληροφορεί ο… πως τον λένε ρε γαμώτο- RGB! Τι πιο ταιριαστό. Την παίρνω αγκαλιά, την χαϊδεύω και εκείνη μου ανταποδίδει την τρυφερότητα γλείφοντάς μου το αριστερό αυτί. Τότε αναδύομαι από την αγκάλη του Μορφέα και πλέον ξέρω, χάρη στην RGB… ότι βλέπω έγχρωμα όνειρα.